اینم نوع دیگری از افسردگی بود؛ و سلام

یه جمله‌ایی نوشته بود، میگفت: " بهای هرچیز، زندگی‌ایست که در قبال آن می‌پردازیم ".

اصلا نمیدونم چطور باید این پست رو ادامه بدم و نظرمو درباره‌ی این عبارت بنویسم. به نظرم در عین حال که گویاست، گنگه. در عین حال که جامعه، ناقصه. در عین حال که پیچیده‌ست، ساده‌ست.

بذاریم فقط به این‌که لذت بردم ازش بسنده کنیم.

درباره وضعیت فعلی هم اشاره‌ی مختصری بکنم برای یادآوری در آینده بد نیست. برنامه‌‌ایی که در چهارسال گذشته دنبال میکردیم با شکست روبرو شد؛ البته هیچوقت این شکست قطعی نخواهد بود و همیشه جای کار بیشتر هست، ولی دیگه دارم از ذهنم کنارش میذارم و میرم سراغ کارای دیگه. یه پروژه دیگه رو دارم شروع میکنم و امیدوارم تا ۶ ماه یک‌سال آینده به نتیجه ملموسی برسم بابتش. دیگه به نظرم نتیجه‌ملمو‌س‌لازم دارم میشم :))

چیزای زیادی برای ترسیدن وجود دارن، چیزای زیادی برای نگرانی وجود دارن، ولی بهتره سعی کنم یا باهاشون کنار بیام، یا تمرکز رو ببخشم به مقولات دیگر.

به هرحال، ادامه تنها چیزیست که فعلا، داریم.