اورکا

فک میکنم پیش‌نویس (‌ سکریپت ) زندگیمو پیدا کردم.

وقتی به اتفاقات ریز و درشت زندگیم نگاه میکنم، به نظر خیلی بدیهی میاد. شاید حتی به همین دلیل که خیلی بدیهیه دارم اشتباه میکنم؛ ولی می‌نویسم اینجا که بعداً بتونم بررسی مجدد کنم.

من همیشه میرم سمت سخت‌ترین انتخابای موجود، وقتی خودم به این نتیجه می‌رسم که از پسش براومدم، بیخیالش میشم.

تیزهوشان رو وقتی ول کردم که همه بیشترین امید رو به من داشتن. وقتی دیگه برای المپیاد تلاش نکردم که فهمیدم چقدر برام ساده‌س. دانشگاه رو ترم ۷ انصراف دادم چون به نظرم اومد گرفتن مدرک کاریه که همه میکنن. از شغل فوق‌العاده معتبر و پردرآمدم استعفا دادم چون هم شهرت، هم اعتبار و هم پول رو به سادگی تونسته بودم به دست بیارم. حتی دختری که انتخاب کردم سخت‌ترین انتخاب ممکن بود، رفتم سمتش، به دستش آوردم، بعد دیگه تلاش نکردم حفظش کنم و از دستش دادم.

حتی میتونم اشارات ریزتری هم بکنم. تو جمع آدما، سعی میکنم با سر سخت ترین و کم احتمال ترین آدم ممکن بحث رو باز کنم و پیش ببرم. کتاب میخونم چون به نظرم کار سختی میاد برام و این از معدود مواردیه که نمیتونم نمایش زندگیمو روش تموم کنم. کتابای خوب هیچ‌وقت تموم نمیشن و هرچی هم بیشتر مطالعه کنی میفهمی کمتر میدونی. بخاطر همین هیچوقت به جایی نمیرسه که فک کنم خب اینم دیگه برام ساده‌س.

عجیبه.

باید ببینم راهی هست بشه این روند رو تغییر داد یا درونم نهادینه شده و همینه که هست.

واقعاً نمیتونم با قطعیت بگم دونستن بهتره یا ندونستن.