خطوط نامرئی

این شیش هفت ماه اخیر حجم غریب‌الوقوعی از اطلاعات ( درباره‌ی خودم ) بهم منتقل شده که به قول عزیزان، برگ نمونده برام. من این آدمم؟

خودشناسی چیز عجیبیه. و از اون عجیب‌تر ساختارشناسیه به نظرم. اینکه بدونی چرا مردم ( به انضمام خود بنده‌ ) چرا یه سری کارا رو انجام میدن. چرا یه سری کارا رو انجام نمیدن. چجوری تصمیم میگیرن. چجوری زندگی میکنن و همه‌ی اینا خیلی چیزای عجیبی‌ان.

ذهنیت شمارو طوری زاویه میده بهش که دیگه نمیتونی مثل قبل زندگی کنی و مثل قبل شرایط رو ببینی. نمیدونم دقیقن از نظر فنی این خود شناسی و ساختار شناسی ( حتی نمیدونم اسم‌های درستی ان یا نه ) جزو روانشناسی محسوب میشن یا شاخه‌ی علمی دیگه‌ایی دارن، ولی به هرحال عینکی رو صورتت میذاره که دیگه نمیتونی بدون اون عینک چیزی ببینی و همیشه دیگه همه چیز رو با فیلترهای جدید میبینی.

هیچ تصمیم و واکنش و اتفاقی دیگه برات مثل قبل نیست و حالا تا حدود زیادی سعی میکنی ربط بین دلیل کارا و ماهیت کارای آدما ( تاکیید میکنم که، به انضمام خودت و خودم ) رو پیدا کنی و بالاخره با اندک دانشی که به دست آوردی بتونی بینشون رابطه و منطق ببینی.

و نکته‌ی جالب‌ترش اینه که با وجود اینکه اون دانش اندکه و خودت هم میدونی، ولی باز میتونی رابطه‌هه رو پیدا کنی بین علت و معلول و میبینی که چقدر هم منطقیه.

بعد حالا شما این لذت رو که بچشی که بتونی دنیا رو با تعاریف و ساختار و چهارچوب تازه‌‌تر ( و درست تر ) که پیدا کردی ببینی، دیگه همش میری دنبال اینکه این لذت رو برا خودت بیشتر کنی و روابط تازه‌تر و بیشتری پیدا کنی بین علت و معلول. و این میشه که همچنان از بقیه‌ی اهداف و آبجکتیوهایی که برا خودت در نظر گرفتی دور بشی.

هیچ چیز زیادش خوب نیست. حتی دانش.

حالا همه‌ی اینارو گفتم که دو تا نکته بگم؛ اول اینکه تا اینجایی که من از زندگی فهمیدم، لذت یعنی گمراهی. ما نیومدیم برا لذت، اومدیم دهنمون سرویس بشه. توی فرصت اندک ( مثلن ۱۰۰ سال عمر ) که داریم چرخ تاریخ رو یخورده تکون بدیم و یه تاثیری بذاریم و بریم. به غیر این بقیه کارا اتلاف وقته.

هرجا داشتی لذت میبردی بدون اشتباهه، اگه از کار کردنت لذت بردی بدون احتمالن خوشت اومده و میتونی کار با پرفورمنس بهتر و خروجی بیشتری بکنی. اگه از مطالعه لذت میبری بدون داری یه چیز دیگه رو فدا میکنی. هر جا لذت بود، داری از میزان انرژیت برای تکون دادن اون چرخ تاریخ کم میکنی.

دوم اینکه انگار همیشه یه چیزی می‌لنگه و باید درست لنگیدن رو یادمون میدادن از بچگی که ندادن.

درصد بسیار زیادی از بشر تو قسمت تربیت ریدن برامون.